۳. وظیفه فعالان فناوری ایران در برابر این گونه تهاجمات چیست و معمولا حضور آن ها در حوزه جنگ نرم پررنگ نیست نظر شما چیست؟ آیا محدویت هایی هم در این زمینه وجود دارد و اساسا زمینه های حضور در این عرصه چیست؟

وظیفه فعالان فناوری اطلاعات آن است که بدانند هنوز بخش بزرگی از جامعه و بخصوص بخش مهمی از کارکنان دولت و حتی بعضی مسئولین با این پدیده آشنا نیستند و باید کمک کنند تا شطح آگاهی جامعه نسبت به تبعات مثبت و منفی این فناوری زیاد شود. از طرفی دولت باید بداند که توان هدایت این فناوری را به تنهایی ندارد و باید بصورت گسترده ‏ای از بخش خصوصی در این زمینه کمک گرفته شود. ورشکستگی بسیاری از شرکت های فناوری اطلاعات در چند سال گذشته و عدم حمایت دولت از فناوری اطلاعات بصورت وسیع و نداشتن برنامه استراتزیک مشخص باعث ضعف ما در این زمینه شده است. در کشورهای توسعه یافته فناوری اطلاعات را بستر توسعه اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی قرار داده ‏اند اما در کشور ما محدودیت ها بیشتر از تشویق به استفاده از این فناوری است باید با نگاه بازتری کار را به جلو ببریم.

 

۴. رسانه ها چطور و آیا در این زمینه موثر عمل می کنند؟

رسانه‏ ها در این زمینه خیلی خوب عمل نکرده ‏اند و نتوانسته ‏اند فضای لازم را برای تصمیم سازی واقعی تر مسئولین در این زمینه فراهم کنند. نگرانی ‏های بیش از اندازه و محدودسازی دسترسی سواد جامعه در این زمینه را پایین نگهداشته باید آن قدر مردم به این فناوری تسلط پیدا کنند که خودشان بتوانند در مقابل حمله ‏های سایبری که در آینده بیشتر و پیچیده ‏تر می‏ شود مقابله کنند.

 

۵. متاسفانه تاکنون جنگ نرم در حوزه روابط عمومی مورد توجه قرار نگرفته و از چشم روابط عمومی ها نیز پنهان مانده چه توصیه هایی برای حضور روابط عمومی های کشور ما در این عرصه دارید؟

اولین وظیفه روابط عمومی ‏ها ارتقاء دانایی خود و استفاده ازاین فناوری در همه زمینه ‏های کاری است. سپس آنها باید به مدیران و کارکنان خود اهمیت موضوع را انتقال داده و از نگرانی های تاخیر در استفاده از این فناوری بیشتر بگویند و بنویسند. بنده امروزه نگران نداشتن یک استراتژی برای توسعه این پدیده در کشور هستم. کشور سنگاپور که سال ۲۰۱۱ برترین دولت الکترونیک جهان بوده است از ۳۰ سال قبل یعنی سال ۱۹۸۰ برنامه استراتژیک داشته و هم اکنون برنامه ‏ای دارد که تا سال ۲۰۱۵ مسیر آن کاملا روشن است و شعار این برنامه “دولت با مردم” است، یعنی دولت با مردم این فناوری را به جلو می ‏برند. در کشور ما اولین سند دولت الکترونیک تحت عنوان “نقشه راه خدمات دولت الکترونیک” در سال ۱۳۹۰ به تصویب هیات محترم وزیران رسیده و قرار است به زودی رونمایی شود یعنی درست ۳۰ سال از سنگاپور در داشتن یک برنامه استراتژیک عقب هستیم که نتیجه آن همین مشکلاتی است که امروز با آن مواجه و هیچ کسی هم احساس مسئولیت نمی ‏کند! فراموش نکنیم امروزه بیش از ۵ میلیارد نفر در جهان از تلفن همراه و بیش از ۲ میلیارد نفر از اینترنت و میلیون ها یخچال و تلویزیون و اشیاء دیگر هم با هم در ارتباط هستند، در چنین فضایی نمی‏ توانیم از این فناوری استفاده نکنیم، باید به دنبال یک برنامه ملی مناسب باشیم.