آشنایی با قوانین روابط عمومی در ایران

تولد روابط عمومی در ایران به معنا و مفهوم امروزی آن به نیمه مرداد ماه ۱۳۳۲ هجری شمسی برمی‌گردد، زمانی که مرحوم دکتر حمید نطقی در شرکت سابق نفت ایران در ۱۵ مرداد ماه ۱۳۳۲ نخستین واحد روابط عمومی در ایران را بطور رسمی راه‌اندازی کرد. البته قبل از آن در وزارتخانه‌ها و دستگاه‌های دولتی بخشی با عنوان «دفتر اطلاعات و مطبوعات» وجود داشت که رابط میان سازمان دولتی و مطبوعات بود و این دفتر پس از ملی شدن صنعت نفت به نام «روابط عمومی» تغییر نام یافت.

اولین تلاش‌ها برای وضع مقررات مربوط به روابط عمومی در ایران به سال ۱۳۴۸ شمسی برمی‌گردد که بنا به پیشنهاد وزارت اطلاعات و جهانگردی و با تصویب هیئت وزیران، نام دفاتر اطلاعات و انتشارات در تمامی وزارتخانه‌ها و سازمان‌های دولتی و وابسته به دولت به اداره «اطلاعات و روابط عمومی» تغییر یافت.

در تاریخ ۲۸ اسفند ماه ۱۳۵۳ شمسی نیز اولین آیین‌نامه روابط عمومی تحت عنوان «واحدهای اطلاعات و انتشارات روابط عمومی وزارتخانه‌ها و موسسات دولتی» بنا به پیشنهاد وزارت اطلاعات و جهانگردی (فرهنگ و ارشاد) به تصویب رسید که در آن ضمن لحاظ روابط عمومی برای هر وزارتخانه و موسسه دولتی، بر وظایف این واحد و نیز واحدهای اطلاعات و انتشارات وزارتخانه‌ها و موسسات دولتی در مواردی چون نشر اخبار، امور تبلیغاتی و بازرگانی، برنامه‌های ارتباطی و اطلاعاتی و انتشاراتی و سمعی و بصری، تنویر افکار عمومی، هماهنگی مصاحبه‌های مسئولان، انتشار جوابیه‌های مطبوعاتی و اعلام وعده‌های مسئولان و نتایج آن به وزارت اطلاعات و جهانگردی تصریح شده بود.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، اولین بخشنامه روابط عمومی در ۱۶ اردیبهشت ۱۳۶۴ صادر شد که نهایتا با مصوبه جلسه ۱۶ تیر ماه همان سال هیئت دولت تلاش کرد که روابط عمومی‌ها را به فعالیت‌های اصلی خود بازگرداند. در همین زمینه می‌توان به بخشنامه دولت در ۲۳ خرداد ۱۳۷۴ نیز اشاره کرد که جایگاه و خطوط کلی وظایف روابط عمومی وزارتخانه‌ها و سازمان‌های دولتی را مشخص کرده بود.

در ۲۳ اردیبهشت ماه ۱۳۸۶ نیز آیین‌نامه نحوه فعالیت، وظایف و اختیارات روابط عمومی دستگاه‌های اجرایی صادر شد. و بالاخره می‌توان گفت از آخرین مواردی که دولت در این زمینه اقدام کرده است اصلاح آئین‌نامه نحوه فعالیت، وظایف و اختیارات روابط عمومی دستگاه‌های اجرایی در ۲۴ مهر ماه ۱۳۹۱ است.