شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)–|| غالباً این ادعا وجود دارد که خوانندگان یا بینندگان یک رسانه در واقع صاحبان آن روزنامه، مجله، تلویزیون یا رادیو هستند. آیا واقعاً چنین است؟ متأسفانه، برای ارائه یک پاسخ تأییدآمیز، نیازمند تلاش بسیار فوق العاده است.
حسن اراکاکیکا، روزنامه نگار قبرس شمالی، در این هفته در یک گروه واتساپ نوشت که وی ۱۰۰،۰۰۰ پوند انگلیس را برای مشارکت در خرید رسانه ای اختصاص داده است و از بازرگانان دیگر خواسته است سهم بالقوه خودشان را مشخص کنند.
چرا این تاجر ناامید شد که رسانه ها به اندازه کافی منعکس کننده نظرات، انتظارات و دغدغه های تجاری وی نبودند؟
بدیهی است که تاجر مورد نظر باید یکی از این ثروتمندان جدید باشد که معتقد است همه چیز را می توان با پول خریداری کرد، از جمله درک واقعیت و دیدگاه یک روزنامه نگار. قطعاً توهین است، اما به سختی می توانم بگویم که او کاملاً اشتباه کرده است. اگرچه روزنامه نگاران غالباً ادعا می کنند که از نظرات سیاسی خود دفاع و از حقیقت حمایت می کنند ولی واقعاً تایید چنین نظری بسیار دشوار است.
بسیاری از همکاران این امر را رد می کنند، اما بسیاری از افرادی که در تحقیقات دانشگاهی روزنامه نگاری شرکت کرده اند، متأسفانه همچنین از این دیدگاه حمایت می کنند که روزنامه نگاران غالباً روابطعمومی را با روزنامه نگاری اشتباه می گیرند.
متأسفانه، بسیاری از محققان می گویند، مانند هر صنعتگر دیگری، چه خیاط باشد و چه یک بازرگان، روزنامه نگاران به تجار تبدیل شده و در حال ساختن و فروش افکار عمومی هستند. خواندن چنین اظهارنظرهایی طبیعتاً من را مانند هر روزنامه نگار دیگری ناراحت می کند، اما اگر روزنامه نگاران برای ساختن و فروش افکار عمومی مامور شده اند، ریشه آن در کجاست؟
با این حال، به نظر من، رسانه ها موظف هستند اطلاعاتی را در مورد همه موضوعات مهم و نیازهای افکارعمومی ارائه دهند تا مردم بتوانند یک تحلیل و تصمیم گیری درست انجام دهند – یعنی، یک انتخاب. رسانه ها باید با جزئیات کافی و همه جانبه ای موضوعات مورد بحث را به مردم ارائه دهند تا آنها بتوانند یک انتخاب هوشمندانه داشته باشند.
علاوه بر این، رسانه ها باید ضمن ارائه اطلاعات و نیز تجزیه و تحلیل موضوعات مورد بحث، کثرت گرا باشند.
کثرت گرایی در رسانه نمی تواند به مالکیت رسانه ها محدود شود، بلکه باید در ایده ها و ارزیابی های ارائه شده وجود داشته و جاری باشد.
اگر نمونه ای از قبرس شمالی را انتخاب کنیم، بسیار مایه تاسف است، اما واقعیت تلخ این است که ما با کاهش شدید گزارش های مستقل و عینی در رسانه ها مواجه هستیم.
آیا این به همین دلیل نیست که همه افراد و شرکت ها و حتی دولت علاوه بر نشریات و ایستگاه های رادیویی، دارای روزنامه ها و ایستگاه های تلویزیونی خاص خود هستند؟
واقعیت و ادراک دو پدیده متفاوت و غالباً بی ربط هستند. اخبار مردم با واقعیت سروکار دارند، متخصصان روابط عمومی با ایجاد ادراک برخورد می کنند.
منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابطعمومی ایران (شارا)
|
|||
دیدگاهتان را بنویسید