شبکه اطلاع رسانی روابطعمومی ایران (شارا)–|| تهیه طرح و برنامه دومین قدم در فعالیتهای روابط عمومی است. وقتی که بر اثر تحقیق معلوم شد که اشکال و گره کار کجاست آن وقت است که باید تصمیم گرفت که برای رفع اشکال و گشودن گره چه کارهائی باید انجام داد.
طرح های مؤثر هنگامی که به مرحله عمل برسند برنامهریزی مؤثر می شوند. هر قدر روابط عمومی رشد و رونق پیدا کند اهمیت و لزوم طرح ریزی محسوس تر خواهد شد. تهیه طرح و برنامه بدون تحقیق کافی و از روی شتابزدگی و عجله خاصه در مواقع اضطراری نتایج نامطلوب و منفی به بار خواهد آورد.
بزرگترین دشمن طرح ریزی عاقلانه نداشتن وقت کافی است. فشار کارهای روزانه مجال و فرصت برای تنظیم یک طرح کامل و همه جانبه که مربوط به هدف های مؤسسه باشد باقی نمی گذارد. یکی دیگر از موانع طرح ریزی احتیاج به اقدامات زیر دارد:
۱ – نگاهی جستجوگر به گذشته لازم است تا معلوم شود چه عواملی وضع کنونی را به وجود آورده است.
۲ – نگاهی عمیق به اوضاع داخلی به منظور بررسی حقایق و عقاید جمعآوری شده با توجه به هدف های مؤسسه و رسیدگی به اعتبار آنها.
۳ – تعمقی ژرف در اطراف به منظور مطالعه وضع مؤسسات مشابه و تشخیص تمایلات سیاسی و اجتماعی و اقتصادی و شناختن مقتضیات زمان.
۴ – نگاهی بس دورخیز و دوررس به منظور تعیین هدف های آینده مؤسسه و هدف هائی که از اجرای برنامه روابط عمومی در نظر می باشد.
طرح ریزی با مقاصد واقع بینانه سازمان آغاز می شود و شامل تعیین هدف ها و شیوه عمل و راه وصول به آنهاست. هدف ها ممکن است برای زمان نزدیک یا دور تعیین شوند.
طرح ریزی بین فعالیت های پیشگیری و فعالیت هائی که برای علاج و مداوای وضع نامطلوب کنونی بعمل می آید فرق و امتیاز قائل می گردد. با طرح ریزی است که تعداد کارمندان لازم و نحوه عمل برای اجرای طرح و برنامه تعیین می گردد.
|
|||
دیدگاهتان را بنویسید